امام رضا (ع)، امام رأفت و مهربانی

«ای امام غریب! ای قبله‌ی آمال مشتاقان خوشنودی و رضا! هنگامی که نقشِ گنبدِ پر نورِ تو در پرده‌یِ چشمانمان می‌افتد، آمیزه‌ای از احساس تعالی و شکوه در قلب‌هایمان می‌نشیند. نقشی که محبت و دوستیِ تو را پیوسته در رگانمان به دوردست‌ترین منافذِ جسم و جان می‌رساند و حاصل این پیوند چیزی نیست جز فروزان‌تر شدن آتش عشقِ ولایت تو که به مثابه‌ی میراثی پرارج در سینه‌هایمان جاوید شده ‌است. اینجا خاکی است که وسعت صد افلاک در برابرش بهایی ندارد، زمینی است که قرن‌هایِ دیرینه میزبان وجودی بزرگوار و باعظمت است؛ وجودی که تا بوده، سرچشمه‌یِ پاکِ مهر و لطف و عطوفت بوده است.

 

رأفت، عطوفت، لطف و رحمت خالص و شدید است، یعنی لطف و رحمتی است که وقوع درد و ناراحتی را برنمی‌تابد، هر چند آن درد و ناراحتی به مصلحت فرد باشد؛ اما رحمت، صرف عطوفت و مهربانی کردن است. همان‌گونه که معنای رأفت گذشت است؛ رئوف به کسی گفته می‌شود که بر دیگری لطف و رحمت می‌کند و این مهرورزی او، هیچ طعم تلخ و ناخوشایندی بر کام آن دیگری نمی‌گذارد. امام رضا (ع)، امام مهربانی و رأفت است. مهربانی‌هایی که زایران و عاشقانش بارها آن را دیده و طعم‌اش را چشیده‌اند.

 

از مصادیق رأفت و مهربانی امام رضا (ع) حدیث معروفی است که ایشان فرمودند: "هر کس با معرفت مرا زیارت کند، من به هنگام سکرات موت، شب اول قبر و در هنگام محکمه قیامت به دیدارش خواهم آمد". بنابراین افتخار بزرگی است برای ما ایرانی‌ها که کشور ما میزبان پاره تن پیامبر (ص)، پیکر مطهر هشتمین امام شیعیان حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) است.

سالروز شهادت عالم آل محمد(ص)، هشتمین پیشوای معصوم مذهب تشیع، حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه السلام را به عموم ملت مسلمان ایران تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال مسئلت می‌نماید همه ما را از پیروان و رهپویان اندیشه زلال معرفت و تفکر رضوی(ع) قرار دهد.»

الهه ملاحسینی